Λίγα λόγια για εμάς
Με άρωμα, χειροποίητα, πολυταξιδευμένα και με ιστορία που ξεπερνά τον έναν αιώνα τα προϊόντα μας διατηρούν τη γεύση και την αυθεντικότητα τους. Αποτελούν σήμα κατατεθέν για το Άργος Ορεστικό από όπου ξεκίνησε αυτό το μαγικό ταξίδι αλλά και τον νομό Καστοριάς. Όταν ο παππούς μου Αδαμούσιος Τζώτζας αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κόσμο του λουκουμιού το 1895 είχε ένα όραμα.. να φιλεύει τους πάντες με τα πιο νόστιμα και μερακλίδικα προϊόντα.
Ύστερα από 118 χρόνια εγώ η εγγονή του συνεχίζω την παράδοση κρατώντας την συνταγή της επιτυχίας που μου μετέφερε ο πατέρας μου Νίκος ως επτασφράγιστο μυστικό.
Στο εργαστήριο όλα έχουν μυρωδιές από τον παλιό καλό καιρό. Λουκούμια με άρωμα βανίλια, κομματάκια αμύγδαλο και το ίδιο καζάνι του παππού όπου το νισεστέ δένει με τη ζάχαρη και το νερό. Ακολουθώ κατά γράμμα τις νουθεσίες του πατέρα μου, ανακατεύω το μείγμα στο χάλκινο καζάνι για δύο ώρες με μια ξύλινη σπάτουλα, μετά το τοποθετώ σε ξύλινα καλούπια και την επόμενη μέρα που έχει κρυώσει το κόβω και το συσκευάζω. Γιατί χάλκινο καζάνι? Διότι μόνο τότε το αποτέλεσμα είναι ασυναγώνιστο και η γεύση εγγυημένη. Από μαθήτρια του δημοτικού τριγύριζα στο εργαστήριο του πατέρα μου, με αυτή την τέχνη μεγάλωσα, αυτή τη δουλειά συνεχίζω να αγαπώ.
Στα 50 του χρόνια ο παππούς μου, Αδαμούσιος, έφυγε απ\’τη ζωή και έτσι ο πατέρας μου Νίκος ανέλαβε τα ηνία. Από πολύ μικρός φόρεσε την ποδιά, ευλογημένος όπως έλεγε όποιος φοράει την ποδιά του ζαχαροπλάστη. Την λάτρευε τη δουλειά, ήθελε να την πάει μπροστά. Κατοχύρωσε την ετικέτα \”Μούσιου\” πριν πάρα πολλά χρόνια η οποία ακόμη και σήμερα αποτελεί το πιο πολύτιμο μας περιουσιακό στοιχείο.
Ακόμη θυμάμαι το δισταγμό του παππού μου όταν ο πατέρας μου προσπαθούσε να τον πείσει να περάσουν στην απλή διαδικασία της τυποποίησης. Φοβόταν ότι θα χαλάσει το όνομα που είχε χτίσει για χρόνια, μέχρι τότε τα έδινα όλα χύμα, με το χέρι. Ευτυχώς ο πατέρας μου ανέδειξε τη δουλειά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, του έλεγε πως τα λουκούμια μας πρέπει να ταξιδεύουν και σε άλλα μέρη χωρίς να χαλούν και να πατιούνται. Έτσι και έγινε.
Ο πατέρας μου ήταν αυτός που με έπεισε να μην τα παρατήσω. Η μαστοριά του, η τεράστια αγάπη, το πολύ μεράκι, το ότι εκείνος δούλευε την τέχνη μας στα 82 του χρόνια ακούραστα, αβίαστα και αφοσιωμένα.
